Polski tytuł:Wyznawcy niemożliwego życia

Tytuł oryginału: Fans of the impossible life

Autor:Kate Scelsa

Wydawnictwo:HarperCollins Polska

Liczba stron:304

Ocena: 9/10

Mira jest tą „gorszą”,depresyjną córką pary prawników.Uzdolniony plastycznie nerd Jeremy padł ofiarą szkolnego prześladowania,a Sebastian wychowuje się w kolejnych rodzinach zastępczych.Cała trójka ma ze sobą wiele wspólnego–wszyscy są dramatycznie pogubieni.

Razem tworzą własną rzeczywistość,pełną magicznych rytuałów i improwizowanych podróży,które mają naprawić ich świat.Chcą uchronić się przed tymi,którzy nie rozumieją ich dążeń do niemożliwie niezwyczajnego życia...

A jeśli będą musieli bronić się przed sobą nawzajem? Czy będą umieli rozróżnić między przyjaźnią, miłością a pożądaniem?

Ostatnio bardzo chętnie sięgam po debiuty autorów,gdyż mam nadzieję,że natrafię na powieść,która skradnie moje serce od pierwszego rodziału.Ponadto sprawi,że będę z niecierpliwością oczekiwać na informacje o kolejnej książce i w dniu jej premiery pobiegnę w te pędy do księgarni,aby ją kupić...

Czy tak się stało w przypadku powieści,która wyszła spod pióra Kate Scelsa ?

Jeremy i Sebastian zdobyli moją sympatię już od początku.Jeśli chodzi o moje nastawienie do Miry,to powiem Wam,nie od razu ją polubiłam,ale im lepiej poznawałam ją i jej historię,tym bardziej uświadamiałam sobie,że byłaby dobrą przyjaciółką.Od dłuższego czasu nie spotkałam bohaterów,których tak bardzo pragnęłam wyciągnąć z książki.Są to postacie,które powinny być obecne w życiu każdego z nas,gdyż motywują człowieka do czerpania z niego radości i do działania.

Książka pokazuje realne życie nastolatków,w którym przeplatają się ze sobą radości i nieszczęścia.Nie ubarwia go (jakie to niby jest ono wspaniałe),ale też nie pokazuje go jako największe zło,dlatego historia jest wciągająca.

Uświadamia jak sposób ubierania się wpływa na poczucie własnej wartości oraz,że każdy potrzebuje się czasem przed kimś wygadać,kto nie będzie go oceniał.Autorka nie zalewa nas od razu potokiem zbędnych informacji,tylko odsłania je stopniowo,choć czasem zrzuca w czytelnika prawdziwą bombę,która paraliżuje go na kilka chwil oraz sprawia,że bohater ukazuje mu się w zupełnie innym świetle.Książka swoim klimatem w niektórych momentach przywodziła mi na myśl film pt.,,Stowarzyszenie umarłych poetów”w reżyserii Petera Weira.

Szczegółowe opisy sprawiają,że czytelnikowi łatwiej jest wyobrazić sobie przedstawiane rzeczy lub osoby.Dialogi śledzi się w powieści z różnymi nastrojami niczym mecz tenisa,czasem z uśmiechem na ustach,a czasem ze smutkiem.W książce możemy spotkać przeplatające się ze sobą różne rodzaje narracji,które sprawiają,że historia staje się ciekawsza.Powieść jest niesamowicie przesycona emocjami,przez co często w moich oczach pojawiały się łzy,dlatego nie da się obejść bez chusteczki,a nawet kilku podczas jej czytania.

Na początku okładka nie przypadła mi do gustu,gdyż wydawała się taka nijaka...Niemniej,po przeczytaniu całej powieści spojrzałam na nią jeszcze raz i stwierdziłam,że może została stworzona celowo,aby pokazać,że liczy się wnętrze, a nie wygląd zewnętrzny.Rozdziały nie są długie,dzięki czemu czytelnik nie patrzy ile jeszcze stron zostało do końca,tylko zastanawia się jak on zachowałby się na miejscu danej postaci w różnych sytuacjach.Ponadto uwierzcie mi bardzo ciężko jest się oderwać od tej powieści...

,,Wyznawcy niemożliwego życia” jest niczym klub,który łączy ludzi,którzy czują,że nigdzie nie pasują albo,że życie dało im ostatnio nieźle w kość.Pokazuje,że nigdy nie wiadomo, kiedy na naszej drodze życia staną osoby,które uświadomią nam,że nie należy się przejmować tym co myślą o nas inni i po prostu być sobą.Niemniej,nie jest to pozycja dla każdego,ale jedynie dla osób, które umieją zachować otwarty umysł i od razu nie skreślają kogoś tylko dlatego,że jest inny.To co,kto chce zostać członkiem tego niezwykłego klubu?